مقدمه ای بر هنر یونان باستان

در حدود 450 سال قبل از میلاد، پریکلس، معاون آتن، تلاش کرد تا با استفاده از قدرت خود و با استفاده از پول عموم و عواید حاصل از اتحاد با لیگ دلیان به حمایت از هنرمندان و متفکران شهر بپردازد. بیشتر از همه، Pericles صنعتگران را برای ساخت معابد و دیگر ساختمان های عمومی در شهر آتن حمایت کرد و بیشترین پرداختی را به این افراد داشت. او تصریح کرد که به این ترتیب می تواند با حمایت از مردم آتن، با به دست آوردن مقدار زیادی از مشاغل ساخت و ساز، قدرتمندتر شود. در عین حال، با ساختن آثار عامه پسند، مردم از نقاط دور و نزدیک به آتن می آیند تا این مکانها را ببینند، بنابراین او می توانست از این طریق جایگاه خود و آتن را نیز ارتقا دهد.

افسانه های یونان باستان برای اکثر ما آشنا است. داستانهای افسانه ای آشیل (یک قهرمان در شعر حماسی هومر، The Illiad)، درباره جنگ تروا و اودیسه (قهرمان در هومر اودیسه) اکثرا شنیده ایم، رساله های ارسطو، از اندازه گیری های دقیق پارتنون (بالا ) به جملات ریتمیک Laocoön (در زیر) همه این افسانه ها، دانشمندان و علوم و فرهنگهای یونان باستان جهان ما را شکل داده است.

 با توجه به سایت های باستان شناسی قابل توجه، منابع ادبی شناخته شده و تاثیر فرهنگ یونان در هالیوود (به عنوان مثال «جنگ تیتان ها»)، تمدن این کشور برای همه ما آشناست. جنگ های حماسی، فیلسوفان، معابد سفید درخشنده ( البته امروزه ما بیشتر مجسمه ها را می شناسیم –بعضی از آنها وظیفه تزئین معابد مانند پارتنون را داشتند، با رنگ آمیزی روشن و البته این واقعیت است که اغلب این آثار در نتیجه گذشت زمان از بین رفته اند.)

یونانیان باستان با زبان مشترک، مذهب و فرهنگ متحد شدند و در سراسر مدیترانه به قسمتهای خودگردانی به نام poleis یا ایالت های شهری تقسیم شدند. بر اساس یافته های امروزی، یونان باستان بر اساس هنر کلاسیک قرن پنجم BCC است. بسیار مهم است که آتن به رسمیت شناخته شود. مشخص می کند تمدن یونان وسیع بوده و یک شبه توسعه نیافته است.

معماری یونان کلاسیک

نتیجه قابل توجه از تلاشهای پریکلس، پارتنون با شکوه بود، معبدی که به افتخار الهه حامی شهر Athena ساخته شد. معماران Iktinos و Kallikrates و مجسمه ساز Pheidias شروع به کار در معبد در اواسط قرن 5ام قبل از میلاد کردند. پارتنون در نزدیکی آکروپولیس ساخته شد، در سال 437 قبل از میلاد، یک پایه طبیعی ساخته شده از سنگ که محل نخستین شهرک های آتن بود بنا نهاده شد و پریکلس دیگران را دعوت به ساخت آن کرد. معمار Mnesikles شروع به ساخت یک دروازه بزرگ به نام Propylaia در انتهای غربی و در پایان قرن بیستم کرد، صنعتگران یک معبد کوچکتر را برای آتنا ساختند، این معبد به افتخار نقش آتنا به عنوان الهه پیروزی ساخته شد.

معماری معبد

پارتنون با استفاده از پلت فرم سنگی مستطیلی، جلو و عقب حیاط (pronaos و opisthodomos) و ردیفی از ستونها، نمونه ای عالی از معماری معبد یونانی بود. به طور معمول، مردم یونان باستان مانند مردم امروزی در معابد عبادت نمی کردند. در عوض، اتاق داخلی (naos یا cella) نسبتا کوچک وجود داشت، که این اتاق برای مجسمه خدایی بود که معبد به احترام او ساخته شده است. عبادت کنندگان خارج از این اتاق جمع می شدند تا  مجسمه را عبادت کنند.

معابد یونان کلاسیک همگی همین شکل ظاهری پارتنون را به اشتراک گذاشتند: ردیفهایی از ستونها از یک entablature افقی (یک نوع قالب تزئینی) و سقف سه گوشه ای از مشخصات معابد در ان زمان بود. در انتهای سقف، یک فضای مثلثی به نام فریتمونی بود که در آن مجسمه سازان چندین صحنه را به صورت فشرده طراحی می کردند. به عنوان مثال، در مجسمه پارتنون، مجسمه های فریمن نشان می دهد که تولد آتنا در یک طرف و نبرد بین آتنا و پوزیدون از سوی دیگر است.

به طوری که مردم ایستاده روی زمین می توانند آنها را ببینند، این مجسمه های فانتزی معمولا به رنگ های روشن رنگ آمیزی می شدند و روی پس زمینه آبی یا قرمز قرار می گرفتند. این رنگ با کاهش سن کاهش می یابد؛ در نتیجه، قطعه های معابد کلاسیک که امروزه زنده ماندند، به نظر می رسد تنها از سنگ مرمر سفید ساخته شده اند.

معماران یونان کلاسیک با بسیاری از تکنیک های پیشرفته به ساختن بناهایشان می پرداختند. آنها نقشه های  افقی U شکل و ستون هایی که به سمت بالا حرکت می کردند طراحی می کردند و ستون هایی که در قسمت  وسط قطورتر از قسمت انتهایی بودند. بدون این نوآوریها، ساختمان ها ممکن بود سقوط کنند ولی با وجود آنها بی عیب و نقص و بسیار عظیم به نظر می رسند.

مجسمه سازی

بسیاری از مجسمه های کلاسیک از بین رفته اند و تعداد کمی از آنها سالم باقی مانده اند. مجسمه های از جنس سنگ به آسانی شکسته شدند و اغلب مجسمه هایی که از فلزات ساخته شده بودند برای استفاده مجدد ذوب شدند. با این حال، ما می دانیم که مجسمه سازانی مانند Pheidias و Polykleitos در قرن پنجم و Praxiteles، Skopas و Lysippos در قرن چهارم، چگونگی اعمال قوانین آناتومی بدن انسان را می دانستند و کاملا به بدن انسان آشنایی داشتند که می توان این موضوع را از آثارشان به درستی درک کرد. مجسمه های قبل از این دوره اغلب بی مفهوم بودند، اما در دوران کلاسیک آنها دقیقا مانند چهره واقعی و بدن انسان بودند.

کوزه گری

سفال یونانی کلاسیک شاید مفیدترین شکل هنری در آن عصر بود. مردم ظروف سفالی را به عنوان هدیه به خدایان و الهه ها می دادند، آنها را با مرده ها دفن می کردند و به عنوان اسباب بازی به فرزندان خود می دادند. آنها تقریبا از گلدان های گلی برای همه موارد استفاده می کردند. سفال ها با صحنه های مذهبی یا اساطیری رنگ آمیزی شده اند که مانند مجسمه های آن دوران، در طول زمان پیچیده تر و واقع بینانه تر شده است.

بسیاری از یافته های ما از هنر کلاسیک یونان از اشیاء ساخته شده از جنس سنگ و خاک رس هستند که هزاران سال عمر دارند.