تاریخچه کشور اسپانیا
یکی از مشخصه های اصلی تاریخ اسپانیا، گروههای قومی مختلف است که در سراسر شبه جزیره زندگی می کردند. اولین کسانی که در اسپانیا زندگی می کردند، آیبریان ها بودند که در اصل لیبیایی بودند و از جنوب آمده بودند. بعدها سلت ها که از نژاد آریایی بودند به اسپانیا آمدند، و از تشکیل خانواده این دو قوم، یک نژاد جدید به وجود آمد به نام سلتیبرین ها، که به چندین قبیله تقسیم شده بودند (کانتابری ها Cantabrians ، استوریان ها Asturians ، لوسیتانی ها Lusitanians). گروه بعدی که به اسپانیا آمدند که بیشتر جذب ثروت معادن این منطقه شده بودند فنیکس ها بودند، که تعدادی مرکز تجاری در امتداد ساحل تاسیس کرد که مهم ترین آنها، Cadiz است. بعد از این، مهاجران یونانی آمدند، که چندین شهر را تاسیس کردند، از جمله Rosas، Ampurias و Sagunto. فنیکس ها در مبارزه خود علیه یونانیان، به Carthaginians خوانده شدند که تحت نظارت همیلارک بارسا بود که بیشترین مالکیت اسپانیا را در اختیار داشت. در این زمان بود که رم جنگ مرزی را برای دفاع از مناطقی که تحت نفوذ یونانیان بود آغاز کرد و بدین ترتیب جنگ دوم Punic در شبه جزیره را به وجود آورد که در آن زمان سرنوشت جهان را رقم زد.
پس از پیروزی رومی ها، Publius Cornelius Scipio، Africanus، فتح اسپانیا را آغاز کرد، که طی شش قرن تحت حکومت رومی ها بود. هنگامی که شبه جزیره به طور کامل ضعیف شده بود، تا حد زیادی فضایش رمانتیک شده بود که باعث پرورش نویسندگان مشهوری چون سنکا و لوکان و امپراتورهای برجسته ای مانند تراجان و هادریان شد.
رم در اسپانیا چهار عنصر قدرتمند اجتماعی را از خود به یادگار گذاشت: زبان لاتین، قانون رومی، شهرداری و دین مسیحی. پس از سقوط امپراتوری روم، سوئی، واندال و آلانس وارد منطقه جغرافیایی اسپانیا شدند، اما آنها توسط Visigoths شکست خوردند، که تا پایان قرن شانزدهم، عملا تمام شبه جزیره را اشغال کرده بود.
در آغاز قرن هشتم اعراب وارد جنوب اسپانیا شدند. آنها به سرعت کشور را فتح کردند، دوره سلطه مسلمانان به سه دوره تقسیم می شود: امارت (711 تا 756)، خلافت (751 تا 751) و رینوس دی تایفاس Reinos de Taifas (پادشاهی مستقل کوچک) (1031 تا 1492).
در سال 1469، ازدواج پادشاهان کاتولیک، ایزابلا کاستیا و فردیناند آراگون، راه را برای اتحاد این دو جبهه آماده کرد و نشانگر آغاز یک دوره رشد موفقیت آمیز برای اسپانیا بود؛ از زمان حکومت، گرانادا، آخرین قلعه اعراب در اسپانیا، فتح شد و همزمان در همین دوره در سال 1492، caravels گروههایی را تحت فرماندهی کریستف کلمبوس فرستاد که منجر به کشف امریکا شد.
جزایر قناری بخشی از قلمرو اسپانیا درسال (1495) شد، حکومت اسپانیا در مدیترانه به ضرر فرانسه بود، که با تسخیر پادشاهی ناپل تأیید شد و ناوار Navarre در پادشاهی قرار گرفت.
دو قرن بعد، یعنی شانزدهم و هفدهم، ساخت و ساز معبد امپراتوری اسپانیا آغاز شد که در نتیجه آن کشور تحت حمایت اتریش به عنوان قدرت برتر جهان در آمد و سیاست های اروپایی بر آن حاکم شد.
سالهای (1701-1714) پایان دوره سلسله هابسبورگ ها و آمدن بوربور ها را در بر داشت. پیمان Utrecht در سال 1713 سلطه انگلیس را بر جبل الطارق به رسمیت شناخت، که باعث ایجاد وضعیت استعماری می شد که تا امروز همچنان ادامه دارد و تنها اختلاف میان اسپانیا و انگلیس را تشکیل می دهد.
در سال 1808، Joseph Bonaparte پس از حمله ناپلئونی به عنوان پادشاه برگزیده شد، و منجر به مقاومت شدید مردم اسپانیا به احیای بوربورها در زمان پادشاه فرناندو VII شد. در سال 1873، حکومت کوتاه مدت Amadeo ساویوی با ناکامی او پایان یافت و جمهوری اول اعلام شد. با این حال، یک ارتش pronunciamiento در سال 1875، سلطنت را بازسازی کرد و آلفونسو XII به عنوان پادشاه اسپانیا اعلام شد. او در سال 1886 توسط پسرش آلفونسو XIII موفق شد، اگرچه مادر او ملکه ماریا کریستینا از هابسبورگ تا سال 1902، زمانی که پادشاهی به او تعلق داشت، به عنوان مستعمره عمل کرد.
پیش از این، یک جنگ کوتاه با ایالات متحده در سال 1898منجر به از دست رفتن کوبا، پورتوریکو و فیلیپین شد که دلیلی شد برای تکمیل انحلال امپراتوری خارج از اسپانیا.
در انتخابات شهری 12 آوریل 1931 مشخص شد که در همه شهرهای بزرگ اسپانیا نامزدهایی که از سلطنت پشتیبانی می کردند شدیدا شکست خوردند. میزان رأی جمهوری خواهان در شهرهای مانند مادرید و بارسلونا بسیار زیاد بود. پادشاهی در کشور، کرسی های کافی برای کسب رای اکثریت در کل کشور به دست آورد. اما در کشور رییس”caciques” هنوز هم به اندازه کافی قدرتمند بود تا مانع رأی منصفانه شود.
عصر روز بعد از انتخابات جمعیت زیادی در خیابان های مادرید جمع شدند. دوستان محترم پادشاه به او توصیه کردند تا بدون تأخیر از کشور بیرون برود تا از جنگ وخونریزی جلوگیری شود. در نتیجه، آلفونسو XIII اسپانیا را ترک کرد و جمهوری دوم در 14 آوریل تاسیس شد. در طول عمر پنج ساله، این جمهوری با انواع درگیری های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی دسته پنجه نرم کرد که به طور ناخواسته نظرات را به دو گروه ناسازگار تقسیم می کرد. دامنه این اختلافات در 18 ژوئیه 1936 در ارتش افزایش یافت که به یک جنگ داخلی غم انگیز تبدیل شد که تا سه سال بعد پایان نیافت.
در 1 اکتبر سال 1936، ژنرال فرانکو به عنوان رئیس دولت و فرمانده نیروهای مسلح برگزیده شد . دولت اسپانیا یک دوره 40 ساله دیکتاتوری را آغاز کرد. فرانکو در سال 1975 درگذشت و دوران تاریخ اسپانیا را به پایان رساند و موجب راه اندازی مجدد پادشاهی در اسپانیا شد. جوان کارلوس I دی بوربون ی بوربون Juan Carlos I de Borbon y Borbon ، راه بازگشت به سلطنت را باز کرد.
پادشاه جوان به زودی کارهایی را برای تغییر دموکراسی به سبک غرب، با استفاده از یک روند محتاطانه اصلاحات سیاسی که نقطه شروع آن ساختار حقوقی فرانکوئیستی بود، انجام داد. آدولفو سوارز به عنوان نخست وزیر دولت دوم سلطنت (ژوئیه 1976) انتخاب شد.
بین سال های 1980 و 1982، مناطق کاتالونیا، کشور باسک، گالیسیا و اندلس، قوانین خود را برای خودشان تصویب کردند و پارلمان های مختلف را به وجود آوردند. در ژانویه سال 1981، نخست وزیر، آدولفو سوارز، استعفا داد و لئوپولدو کالوو ستلوو جانسین او شد. در 27 اوت سال 1982، کالوو ستلو فرمان انحلال مجلس و درخواست انتخابات عمومی را داد که در 28 اکتبر برگزار شد.
آقاي فيليپه گنزالس، رییس حزب کارگر سوسياليست اسپانيا (PSOE) و دبيرکل آن، به حزب کارگران اسپانيا رفتند. سوسیالیست ها 202 کرسی را از 350 نامزد دریافت کرده اند که شامل مجلس نمایندگان و تقریبا 48 درصد رای مردم است. فلیپه گونزالس پس از رأی مجلس در مورد انتخابات، نخست وزیر (2 دسامبر) انتخاب شد. بازنده اصلی اتحادیه مرکز دموکراتیک بود که پس از جدا شدن تعدادی از اعضای آن به دو گروه حزب دموکراتیک و حزب کمونیست اسپانیا (PCE) تقسیم شد. اتحادیۀ محبوب، که رئیس آن مانوئل فراگای ایررین بود، سود قابل توجهی کسب کرد (106 کرسی و حدود 26 درصد از رای).
بیشترین رای انتخابات بعدی یعنی انتخابات سالهای 1986، 1989 و 1993 همچنین توسط حزب سوسیالیست اسپانیا به دست آمد و موضع حزب خلق را که دومین نیروی سیاسی در این کشور بود به رهبری خوزه ماریا عنار رهبری کرد.
