پل افسوس ها، پلی در ونیز

پل معروفی به نام افسوس در آغاز قرن هفدهم میلادی بر روی رودخانه‌ی ریو دی پالاتزو (Rio di Palazzo) در ونیز توسط آنتونیو کونتینو در طول دو سال بنا نهاده شد که از آن به عنوان پل ارتباطی بین دادگاه و اتاق‌های بازجویی قصر دوک به زندان جدید استفاده می‌شد. پل افسوس یا آه به ایتالیایی «Ponte dei Sospiri» در زبان ایتالیایی است.

علت نامگذاری این پل به افسانه‌ای محلی برمی گردد؛ زندانیانی که برای انتقال به زندان جدید از این پل عبور می‌کردند که در لحظه ی عبوراز پل با کشیدن آهی برای آخرین بار به چشم انداز رو به شهر از پنجره‌های پل می نگریستند؛ زیرا با وجود برداشته شدن قانون اعدام‌های بدون محاکمه،  برای مدتی طولانی امیدی به آزادی دوباره نداشتند.
این نام را لرد بایرون در قرن نوزدهم میلادی با سرودن قطعه شعری به روی پل نهاد. ماهیت ای پل از سنگ آهک سفید می باشد که که معماری باروک گونه‌ی پل و طراحی قوسی شکل آن در بازدید از آن برای اولین بار، نظر بسیاری را به خود جلب می‌کند.

پل افسوس (آه) به عنوان یکی از برترین نمونه‌های معماری پل در جهان شهرت یافته است. پل افسوس با یازده متر پهنا، بر روی ۱۱۱۰۰ کانال شهر ونیز بنا گردیده است. همچنین از میان ویژگی‌های پل به پنجره های آن می توان اشاره کرد که قدرت دید از مین ان ها به سمت و سوی دیگر دشوار است. میله‌های سنگی و صورتک‌های سنگ کاری شده دراطراف پل، از جذابیت های دیگر آن است .

خاطرات جاکومو کازانووا (نویسنده‌ی ایتالیایی در قرن هجدهم) در کتاب «تاریخ زندگی من» یادگاری جالب و تاریخی از آن دوران است.

البته لازم به ذکر است که چندین پل دیگر در گوشه و کنار جهان با همین نام قرار گرفته اند که از میان آن ها به پل‌‌هایی در آکسفورد و کمبریج یا پلی در رومر فرانکفورت و نیویورک می توان اشاره کرد.

سنگ‌های به کار رفته در این پل، ایستریایی (بزرگ‌ترین شبه‌جزیره در دریای آدریاتیک) است که در بناهای ونیزی به کار گرفته می شود.

.